„Dzwony pogodne czy smutne przywołują pamięć na wpół zapomnianych, niewinnych miejsc z przeszłości”. 

W. B. Yeats

Czym jest muzykoterapia?

Muzykoterapia ma różne formy, jednakże ich wspólną cechą jest to, że głównym narzędziem terapeutycznym jest nie tylko rozmowa (jak w psychoterapii), ale również muzyka i to zarówno słuchana jak i grana na prostych instrumentach muzycznych. Obecnie najbliższa jest mi muzykoterapia w formie psychoterapii.

Pacjent / klient nie musi posiadać słuchu muzycznego (!), ważne jest jednak, aby na tyle lubił muzykę, aby chciał z nią pracować.

Muzykoterapia jest bardzo przyjemną formą terapii psychicznej, opartej na dowodach, w której klient prowadzony przez wykwalifikowanego muzykoterapeutę klinicznego w sposób empatyczny i delikatny podejmuje rozwój emocjonalny. poznaje siebie, rozwija się emocjonalnie, buduje zdrowe relacje, pokonuje lęki, poprawia swój nastrój, jeżeli chce konfrontuje się z przeszłością, uczy się współczucia dla siebie i innych, wprowadza wiele zmian w swoim życiu, które poprawiają jego funkcjonowanie psychiczne.

Muzykoterapia pomaga:

  • poznawać siebie
  • rozwijać się emocjonalnie
  • budować zdrowe relacje
  • rozwijać komunikację
  • pokonywać lęki
  • poprawiać nastrój
  • rozumieć własne doświadczenia życiowe
  • rozwijać empatię
  • podejmować motywację
  • usprawniać ruchowo
  • wyrażać siebie

Narzędzia muzykoterapeutyczne

Podczas sesji muzykoterapii wykorzystuję płyty CD z nagraniami różnego rodzaju muzyki, począwszy od klasycznej, po taneczną, jazzową, filmową, etniczną, dźwięki natury i otoczenia itp.

Instrumenty muzyczne stanowią głównie grupę tzw. perkusjonaliów oraz instrumentów perkusyjnych. Gra na nich nie stanowi trudności, zaś ich bogactwo pod względem barwy dźwiękowej i akustycznej doskonale wspomaga wyrażanie przeżyć i historii klienta.

Produkcje muzyczne jak i interpretacje muzyki dokonywane przez pacjenta/klienta są wspólnie omawiane i przepracowane.

Przeciwwskazania

Ważna informacja! Muzykoterapia nie jest wskazana dla osób z padaczką dźwiękogenną, z nadwrażliwością dźwiękową (nie dotyczy mizofonii), w ostrym stanie psychotycznym.